Ada van de Nes, Uitvaartverzorger bij DELA

Column

Ik ga in de vroegte van de dag op weg naar een overlijdensmelding. Het woonhuis van de overledene is gelegen in een vissersdorp. Mijnheer is overleden in het ziekenhuis. Als ik aan kom rijden bij de woning en vanuit mijn auto naar binnen kijk, zie ik het gezin onrustig heen en weer lopen. Ik bel aan, de zoon des huizes laat mij binnen en er wordt hard geblaft. Zodra ik de woning betreed, komt de Berner Sennen op mij afgerend. De hond ruikt aan m’n tas, ruikt aan m’n schoenen en drentelt mee in de onrust van het gezin. Koffie wordt gezet, ieder neemt plaats aan tafel en de hond, Hector, blijft rondjes om de tafel lopen. De echtgenote vertelt geëmotioneerd wat haar man is overkomen in de laatste paar maanden van zijn leven en is zichtbaar aangedaan. Haar zoons vallen haar bij in het gesprek omdat emoties haar overmannen. Kleinkinderen proberen oma te troosten in haar verdriet, ondanks de eigen tranen die over de wangen stromen. Ik luister ademloos, het laatste stuk van zijn leven is zeker niet vanzelf gegaan. Wat mij opvalt, dat is de kracht die het gezin uitstraalt en de wil om er samen een passend en warm afscheid van te maken. Schouders eronder, krachten bundelen, ieder gezinslid op zijn of haar eigen manier. Naast het overlijden en de organisatie van de uitvaart is er nog een grote zorg en dat is hond Hector. Hij is zichtbaar van slag. De lieve goedzak is onhandelbaar, onrustig en is kostbare stukken kapot aan het maken. Het gezin weet niet hoe ze daar mee om moeten gaan, de normaal rustige hond mist zijn baasje zichtbaar. Ik vertel de zoon dat ze op bezoek kunnen komen bij hun vader in het uitvaartcentrum en dat ze Hector mee kunnen nemen. De zoon kijkt mij aan met ogen vol ongeloof en lacht wat ongelovig. Terwijl hij zijn schouders ophaalt, loopt hij naar de keuken om het koffieapparaat aan te zetten. De stilte wordt doorbroken door geblaf van de hond en het geluid van de koffiemachine, ik maak voor het gezin een afspraak om op bezoek te gaan bij mijn- heer. Als het gezin in het uitvaartcentrum komt om even bij meneer te zijn, laten zij Hector alleen thuis. Thuisgekomen treffen zij een in stukken gescheurd kussen van de leren bank… Als ik de volgende dag de echtgenote spreek, zegt ze dat de hond een grote zorg is. Heel subtiel zeg ik haar dat Hector mee mag als ze nogmaals op bezoek komt, baat het niet dan zal het zeker ook niet schaden. En dat gebeurt, het gezin komt samen met Hector op bezoek… Hector volgt zijn neus en loopt automatisch in de juiste richting. Hij ruikt en snuffelt, kwispelt met zijn staart, en bij het openen van de deur neemt hij een korte sprint. Dan staat hij rechtop, met zijn poten tegen de kist van zijn baasje, en blijft enkele minuten zo staan. Dan is het goed, hij gaat rustig onder de kist liggen. Hector heeft zijn baasje gevonden en kan eindelijk afscheid nemen. “Eenmaal thuis heeft Hector niet meer gezocht en niets meer gesloopt.”