18 oktober 2023
Column
Ik ga in de vroegte van de dag op weg naar een overlijdensmelding. Het woonhuis van de overledene is gelegen in een vissersdorp. Mijnheer is overleden in het ziekenhuis. Als ik aan kom rijden bij de woning en vanuit mijn auto naar binnen kijk, zie ik het gezin onrustig heen en weer lopen. Ik bel aan, de zoon des huizes laat mij binnen en er wordt hard geblaft. Zodra ik de woning betreed, komt de Berner Sennen op mij afgerend. De hond ruikt aan m’n tas, ruikt aan m’n schoenen en drentelt mee in de onrust van het gezin. Koffie wordt gezet, ieder neemt plaats aan tafel en de hond, Hector, blijft rondjes om de tafel lopen. De echtgenote vertelt geëmotioneerd wat haar man is overkomen in de laatste paar maanden van zijn leven en is zichtbaar aangedaan. Haar zoons vallen haar bij in het gesprek omdat emoties haar overmannen. Kleinkinderen proberen oma te troosten in haar verdriet, ondanks de eigen tranen die over de wangen stromen. Ik luister ademloos, het laatste stuk van zijn leven is zeker niet vanzelf gegaan. Wat mij opvalt, dat is de kracht die het gezin uitstraalt en de wil om er samen een passend en warm afscheid van te maken. Schouders eronder, krachten bundelen, ieder gezinslid op zijn of haar eigen manier. Naast het overlijden en de organisatie van de uitvaart is er nog een grote zorg en dat is hond Hector. Hij is zichtbaar van slag. De lieve goedzak is onhandelbaar, onrustig en is kostbare stukken kapot aan het maken. Het gezin weet niet hoe ze daar mee om moeten gaan, de normaal rustige hond mist zijn baasje zichtbaar. Ik vertel de zoon dat ze op bezoek kunnen komen bij hun vader in het uitvaartcentrum en dat ze Hector mee kunnen nemen. De zoon kijkt mij aan met ogen vol ongeloof en lacht wat ongelovig. Terwijl hij zijn schouders ophaalt, loopt hij naar de keuken om het koffieapparaat aan te zetten. De stilte wordt doorbroken door geblaf van de hond en het geluid van de koffiemachine, ik maak voor het gezin een afspraak om op bezoek te gaan bij mijn- heer. Als het gezin in het uitvaartcentrum komt om even bij meneer te zijn, laten zij Hector alleen thuis. Thuisgekomen treffen zij een in stukken gescheurd kussen van de leren bank… Als ik de volgende dag de echtgenote spreek, zegt ze dat de hond een grote zorg is. Heel subtiel zeg ik haar dat Hector mee mag als ze nogmaals op bezoek komt, baat het niet dan zal het zeker ook niet schaden. En dat gebeurt, het gezin komt samen met Hector op bezoek… Hector volgt zijn neus en loopt automatisch in de juiste richting. Hij ruikt en snuffelt, kwispelt met zijn staart, en bij het openen van de deur neemt hij een korte sprint. Dan staat hij rechtop, met zijn poten tegen de kist van zijn baasje, en blijft enkele minuten zo staan. Dan is het goed, hij gaat rustig onder de kist liggen. Hector heeft zijn baasje gevonden en kan eindelijk afscheid nemen. “Eenmaal thuis heeft Hector niet meer gezocht en niets meer gesloopt.”
Mariska van Aarst, Ledenconsulent:
In de ochtend word ik gebeld door de zoon van een oudere dame. Hij heeft de lidmaatschapskaart van onze vereniging zien liggen en vraagt zich af voor welk bedrag zijn moeder is verzekerd. Ik vertel hem dat het lidmaatschap geen verzekering is. Maar dat zij wel € 400,00 korting krijgen op de uitvaartkosten bij DELA (wanneer moeder daar niet verzekerd is). We raken verder aan de praat, want hij vraagt zich af wat de vereniging dan nog meer kan betekenen. Ik leg uit dat onze leden tweemaal per jaar dit Ledenmagazine ontvangen en dat zij met al hun vragen over ondersteuning rondom ouder worden, zorg, sociaal welzijn en uitvaartzorg bij de ledenconsulent terecht kunnen. Denk aan mantelzorgvragen, wat is een levenstestament, mag je zelf je kist maken of “ik heb een oude verzekeringspolis maar die organisatie bestaat niet meer, wat nu?”. Daarnaast hebben we een aantal mooie relaties die wat extra’s willen doen voor onze leden (zie Diensten voor Leden).
We maken een afspraak om bij zijn moeder thuis de uitvaartwensen door te spreken en meneer geeft aan zelf ook lid te willen worden. Hij geeft de gegevens door van hemzelf en zijn echtgenote. Ook zijn volwassen, uitwonende, zoon wil hij lid maken. Maar dat moet zijn zoon uiteraard zelf doen. Een maand later zitten we om tafel. Een ontspannen gesprek over de uitvaartwensen volgt, waarbij wordt opgemerkt dat dit wel even verder gaat dan alleen de beslissing ‘begraven of cremeren’. En omdat moeder geen verzekering heeft, bespreken we alternatieve mogelijkheden om dit goed te regelen voor haar dierbaren.
Bij de deur vertelt de zoon in eerste instantie wat teleurgesteld te zijn geweest over het feit dat het lidmaat- schap geen verzekering bleek, maar dat hij er nu maar wat blij mee is.
- Heeft u de lidmaatschapskaart bij uw verzekeringspapieren en wensenlijst liggen?
- Bij correspondentie met de Leden- consulent is het praktisch als u uw lidmaatschapsnummer vermeldt. Deze staat ook altijd op het adresetiket van uw Ledenmagazine:
- Hebben wij uw (actuele) gegevens? Denk hierbij aan uw huidige (mail) adres, uw geboortedatum en uw gezinssamenstelling.
- Inwonende gezinsleden hoeven geen lid te zijn om gebruik te mogen maken van onze Diensten voor Leden. Het is echter wel praktischer. Zo kunnen wij de gegevens sneller opvragen wanneer dit nodig is (bij een overlijden is het prettig als zaken snel duidelijk zijn voor de nabestaanden)