29 maart 2019
De heer en mevrouw De Graaf zijn 59 jaar getrouwd. Het echtpaar kreeg 2 kinderen, die beiden vanwege een erfelijke aandoening jong zijn overleden. Mevrouw De Graaf heeft de diagnose Alzheimer gekregen. Om die reden is het echtpaar vorig jaar verhuisd naar een aanleunwoning tegenover een zorgcentrum. Vanuit dit zorgcentrum wordt de zorg voor mevrouw geleverd en ze kunnen hier ook gebruik maken van de warme maaltijd. Mevrouw gaat verschillende keren per week naar de dagbesteding. Het zijn geen makkelijke jaren geweest, maar door de verhuizing is de rust weer een beetje teruggekeerd.
Meneer De Graaf maakt zich nog wel zorgen over hoe het verder moet wanneer hij ziek zou worden of zou komen te overlijden. Zijn vrouw zou dan volledig in het zorgcentrum kunnen gaan wonen, dat stelt hem wel gerust. Maar ze is niet in staat om zijn belangen te behartigen mocht hij ziek worden. Hij weet niet zo goed hoe hij hiervoor iets kan regelen en belt met het Steunpunt.
Een paar dagen later bezoek ik de heer De Graaf en leg hem uit dat een levenstestament voor hem een oplossing zou kunnen zijn. In een levenstestament kun je iemand benoemen die financiële, medische en persoonlijke zaken zal regelen wanneer je dit zelf niet meer kunt (door bijvoorbeeld ziekte, een ongeval of dementie). Zo hou je toch zelf de regie. In een levenstestament regel je alleen zaken die betrekking hebben op je leven. Het zegt niets over wat er met je bezittingen moet gebeuren na je overlijden, daar is een “gewoon” testament voor nodig. Beide soorten testamenten moeten door een notaris gemaakt worden.
Ik geef meneer de contactgegevens van een notaris waarmee wij veel samenwerken en hij belt meteen om een afspraak te maken. Hoe eerder het geregeld is, des te beter, zo geeft de heer De Graaf aan. Tot slot geef ik hem nog een formulier waarop hij de wensen voor zijn uitvaart kan vastleggen, zodat ook daar geen zorgen meer over zijn.
*Gebruikte namen zijn fictief*